Beste Ed, Laura, Dennis en Lotte, familie, vrienden, collega's en belangstellenden.
Namens de vriendenclub wil ik enige woorden tot jullie richten.
Afscheid nemen doen wij elke dag. Maar dat is maar tijdelijk.
Veelal zien wij elkaar weer snel terug.
Het afscheid dat wij vandaag nemen van onze lieve Karin is echter definitief en onomkeerbaar.
Dat maakt dit afscheid ook zo moeilijk.
Karin en Ed maken deel uit van een hechte vriendenclub, die elkaar ongeveer 8 jaar geleden hebben leren kennen via de sportschool. Gekscherend werden zij daar "de club van 10" genoemd.
Tien sporters die naast het sporten ook met elkaar de gezelligheid opzochten.
In het begin was het gezamenlijk koffie drinken voor en na het sporten, maar alras werd het: sushi eten bij één van Karins favoriete restaurants, weekend uitjes in een huisje naar Zeeland, Drenthe, dagje Amsterdam. Bezoeken aan de sauna inclusief de vaste start met cappuccino en heerlijk gebak waar zij zo dol op was.
De diverse verjaardagsfeestjes bij Karin en Ed thuis waren altijd helemaal af.
Já, daar zorgde Karin wel voor. Niemand kwam op zo'n avond iets te kort. Karin verraste altijd wel met een bijzonder hapje.
Daar genoot ze van.
En dan de volgende dag weer volop sporten, want er waren natuurlijk veel te veel calorieën binnen gekomen.
Het samen vieren van Oud en Nieuw 2011-2012 was een heel bijzondere avond.
Dit was Karins laatste Oud en Nieuw, en dat wist zij.
Op die avond werd een ieder van de vrienden door Karin verrast met een persoonlijk cadeau.
Als dank voor alle mooie gezamenlijke momenten, ja, zij wist altijd te verrassen.
Veel van de ondernomen activiteiten werden vastgelegd op beeld en door Ed vervolgens vakkundig aan elkaar gesmeed en op de familie homepage gezet.
Dit blijven dierbare herinneringen aan onze Karin, die intens genoot van al deze activiteiten.
Helaas, gaande haar ziekte proces kon zij het sporten niet meer beoefenen zoals zij graag wilde.
Ook het niet meer kunnen bezoeken van de sauna viel haar zwaar.
Dat was toch wel haar ultieme dagje relaxen.
Tot op het laatst bleef zij echter betrokken bij het gezellig samenzijn op zondagochtend, na afloop van het sporten.
Even gezellig een bakkie doen met haar vrienden en bijkletsen.
Ook via de sociale media onderhield Karin altijd contact.
Er is wat afgebeld, ge-sms't, gefacebooked en wat nog meer. Ja, ze wilde er bij blijven tot het laatst.
Karin was iemand die altijd klaar stond voor een ander.
Zichzelf soms wegcijferde om toch maar iemand anders het naar de zin te maken, met raad en daad terzijde te staan.
Altijd belangstellend en meelevend.
Zij was een uniek en zorgzaam persoon met een optimistische maar ook realistische kijk op het leven.
Zo open als zij sprak over haar ziekte, ook toen duidelijk werd dat genezing niet meer mogelijk was.
Hoe intens zij nog van de resterende tijd wilde genieten met een ieder die haar dierbaar waren.
Wij zijn haar dankbaar voor de liefde en alle fijne momenten die zij ons heeft gegeven.
De tijd was helaas te kort, maar intens.
Zolang wij over Karin blijven praten, ervaren wij een gemis, en zolang wij Karin missen , is Karin niet dood, want dood ben je pas als iedereen je vergeten is.
Karin lieverd, er zal altijd een stoel voor je klaar staan. Want eens bij de "club van 10" altijd bij "de club van 10"
Tenslotte nog een kort gedicht, getiteld:
"STIL"
Nu wordt het stil,
de wereld gaat gewoon zijn gang
Maar niet voor ons,
de zon schijnt bleker,
de nachten duren veel te lang
Je plaats is leeg,
maar niemand zal doen of jij niet bestaat
Wij zien je niet, maar toch, je bent er,
omdat zoveel nog van je praat
De lege stoel, je glimlach en de verhalen die er gaan,
Je hoort bij ons,
waar je ook heen gaat,
bij ons blijf je voorgoed bestaan
Dag lieverd!