Vandaag nemen wij afscheid van onze dierbare collega Karin.

In 1996 is Karin gaan werken voor de Arbo Unie, als administratief medewerkster.

Zij ging dit doen op de toenmalige vestiging Zoetermeer, ze werkte daar samen met Frans met z'n tweetjes.

Karin was de duizendpoot die alles oppakte, ze zag wat er gedaan moest worden en ze ging nog niet naar huis voordat het werk af was. Haar enthousiasme, tomeloze inzet en haar werkhouding hebben echt een hele grote bijdrage geleverd aan de vormgeving van de toenmalige vestiging Zoetermeer.

In deze periode heb ik Karin ook leren kennen, ik als nieuweling in het team van Zoetermeer, waar ik af en toe werkzaam was, werd Karin mijn vaste baken.

Haar hartelijkheid, het kopje koffie, de toelichting op al onze klanten, het gevoel van welkom zijn, het op weg helpen, dat was Karin ten voeten uit.

Heel kenmerkend voor Karin was haar bindende factor, en dat was ze heel erg voor het team in Zoetermeer.

Zij was degene die zorgde voor het bloemetje voor de zieke collega, zij nodigde iedereen uit voor de verjaardagsfeesten en zij was ook degene die de taart, voor als er iets te vieren viel, regelde.

Zij was het type collega wat zorgt voor verbinding.

Karin was niet alleen een hele fijne collega om mee samen te werken, maar ze was ook goed in haar werk.                                                                                

Zij wist altijd wat er speelde, ze onderhield persoonlijke contacten met iedereen en ook met onze klanten, ze zorgde er voor dat alles op rolletjes liep.

Dat bleef natuurlijk niet onopgemerkt. Karin is in 2006 gevraagd om op kantoor in Rijswijk als team secretaresse te komen werken.

Het was een mooie uitdaging voor haar en vol energie vervulde zij ook deze rol.

Ook in Rijswijk viel ze weer op door haar positieve gedrag, vrolijkheid en altijd bereid het werk dat er was te doen.

Zij organiseerde de vergaderingen, ondersteunde alle managers, maar zij was ook weer degene die de kerstborrel regelde of het paasontbijt ging maken.

Wederom de verbindende factor in ons bedrijf. In 2010 verhuisden we met ons kantoor naar Delft, en daar kruisten de paden van Karin en mij weer.

Als manager werd Karin mijn team secretaresse.

Daar waren we beiden ook heel erg enthousiast over en we hadden zin om weer te gaan samen werken.

Maar die samenwerking verliep in het begin niet zo soepel, ik was nml. totaal overdonderd door haar ondersteuning en haar pro-activiteit. Ik was niet gewend dat iemand je in alles ondersteunde en daar maakte ik ook niet helemaal gebruik van, dat beviel Karin niet.

Zij nodigde mij uit voor een gesprek, waarop ze mij attendeerde op het feit dat het toch echt de bedoeling was dat ik gebruik ging maken van haar ondersteuning.

Een proces waarop we samen later om hebben kunnen lachen. Maar het geeft wel aan hoe Karin ook heel serieus was in haar werk.

Onze samenwerking is kort geweest.

Het lijkt echt nog de dag van gisteren dat ze tegen mij zei: "Weet even dat ik er donderdag niet ben, want ik ben in het ziekenhuis".

Ze bracht het met haar gebruikelijke opgeruimdheid, en ik kon nog net vragen: "Niets ernstigs hoop ik".

Na deze donderdag is het heel snel gegaan voor Karin.

Wij als collega's van Arbo Unie waren eigenlijk vol overtuiging dat we haar op de werkvloer, in het najaar van 2011 weer zouden zien. Helaas bleek haar ziekte alleen maar te verergeren.

En al heel snel kwam het bericht naar ons toe dat ze van ons afscheid ging nemen.

In het proces van ziek zijn is Karin contact blijven houden met ons bedrijf en met heel veel collega's. Heel moedig, heel dapper en haar ziekte aanvaardend.

Rond de kerst is ze afscheid komen nemen op ons kantoor, samen met Ed.

Jullie maakten het voor ons makkelijk. Je benoemde het naderend einde en het afscheid.

Vol bewondering voor Karin en Ed, lieten jullie ons achter.

Wederom was Karin weer onze helpende hand geweest.

Zij maakte het voor ons weer een stukje makkelijker om het afscheid te aanvaarden, door de aanwezigheid, door de lach en door de aanvaarding van haar ziekte.

 

Karin, dank je wel voor alles wat je ons hebt gebracht.